Elke dag weer verrassende ontmoetingen

Today we arrived in Stafford VA. We met Warmshower Sandy who invited us to stay for the night at hers and Steve’s, her husband. Last Friday we left Richmond VA, met Champe and Kirk who knew from their bicycle friends that we were around and Kirk leading us out of town. That afternoon we met a young guy who spoke to us in Dutch; his mother being Dutch. On Sunday we went to another Civil War re-enactment, this time at Spotsylvania. There we met Ben and Gus who took us for a bike ride on the battlefield there.

Net voor we een kamer aan de receptie in een motel zouden bespreken, kwam ze binnenstormen: Sandy, een Warmshower in Stanford VA, niet ver van Fredericksburg waar we vanochtend zijn vertrokken. Ze had ons even daarvoor gezien en was als een gek achter ons aangereden. Of we vooral bij haar en haar man Steve wilden logeren; dat was toch veel leuker. Wederom een verrassend ‘offer we couldn’t refuse’. Een onverwacht logeeradres, goedkoper ook :), en vanavond zijn we met ze uit wezen eten. Nu hebben we gelukkig een gelegenheid foto’s up te loaden en ik kan het niet laten weer lekker een blogje te schrijven – tenslotte dwingt de uitslag van het lezersonderzoek daar ook toe. :)

De ontmoeting met Sandy was maar een van de zoveel die we haddden de laatste dagen. Het houdt niet op. Het begon vrijdagochtend nog geen vijf minuten nadat we waren vertrokken uit ons hotel in Richmond. Een groepje fietsers haalde ons in; ze wisten via de e-mail tam-tam van ons, hadden via via de mailwisseling gekregen die Cal – zie ons vorig verslag – uit Richmond onder zijn fietsvrienden had rondgestuurd; een mailwisseling die in het weekend nog is doorgegaan richting Fredericksburg. Toen bleek ook het raadsel opgelost van de vriendelijke Ranger in het museum in Richmond die zei dat ze nog een groep Nederlandse fietsers verwachtte; zij bleek zonder het te weten op ons te doelen omdat, naar later bleek, haar baas in de mailwisseling van de fietsvrienden was betrokken. Een van de mannen, Kirk, bood aan ons de stad uit te geleiden; hij moest toch die kant op. Hij liet ons nog wat mooie oude delen van Richmond zien, bijvoorbeeld een serie standbeelden van Zuidelijke generaals; opmerkelijk is dat de gesneuvelden naar het noorden kijken en de overlevers naar het zuiden...

Vrijdagmiddag toen wij ons sinaasappeltje tot ons namen stopte een auto en stapte een jongen uit, in de leeftijd van onze jongens: Michael. Onmiddellijk nadat hij ons hoorde praten, sprak hij een Nederlands zinnetje; bleek zijn moeder uit Friesland te komen; hij had daar zelf ook een paar jaar gewoond en bleek zowel Nederlands als Fries te verstaan.

Wij vervolgden die vrijdag de lange afstandsfietsroute 1 die we woensdag hadden opgepikt. Het is een mooie route maar het duurde heel lang voor we bij de eerste overnachtingsgelegenheid waren, een camping waar we een hutje hebben gehuurd. Vrijdag hebben we ons afstandsrecord gebroken: 100 km. Zaterdag hebben we ons tot 40 km beperkt, naar het prachtige, historische stadje Fredericksburg. Er liggen drie grote slagvelden rondom, en in de Burgeroorlog is zeer bloedig om het stadje gevochten, en ook dat is weer zeer inzichtelijk en zorgvuldig weergegeven in het plaatselijke museum van de National Park Service; ik blijf daarvan onder de indruk. En Fredricksburg heeft mooie historische straatjes met dito huizen; de geschiedenis van het stadje gaat terug naar de Engelse koloniale tijd toen in deze regio grote tabaksplantages – met slaven – werden gevestigd.
Zondag zijn we weer naar een re-enactment in Spotsylvania, 10 km Z van Fredericksburg, geweest; kijken naar volwassenen die bloedserieus oorlogje spelen. Alleen al de kleding die de mensen aan hebben - zeer nauwgezet nagemaakt vanuit de tijd van de oorlog – is op zich indrukwekkend. Om nog maar te zwijgen van hoe de kanonnen worden bediend en afgeschoten. En ook daar troffen we weer zeer vriendelijke mensen. Ben en Gus, fiets- en Burgeroorlogliefhebbers, nodigden ons uit om een uurtje rond te fietsen over het slagveld van Spotsylvania; met liefhebbers ter plekke kijken die ook helder kunnen uitleggen wat er ter plekke is voorgevallen maakt het verschil; helemaal toen we Ranger Chapman ontmoetten op de bloedigste plek van de slag, die van zijn kant nog een geweldige duit in het zakje deed. Ben legde uit dat deze Rangers gespecialiseerde historici zijn die ook nog eens op hun onderwijskundige kwaliteiten zijn geselecteerd. Opnieuw een indrukwekkend fenomeen.

En vanochtend, maandag, zijn we uit Fredericksburg vertrokken. We namen nog even een lekker kopje koffie bij de plaatselijke koffieshop en ontmoetten daar een jonge man – hij kon een broer van Lance Armstrong zijn – met wie we in geanimeerd gesprek raakten; we kregen allerlei suggesties voor de te volgen route en het nadrukkelijke advies om Chatham House, een oud, groot plantagehuis direct aan de overkant van de rivier, te bezoeken. Het bleek de moeite zeer waard. Met al dat oponthoud moesten we de route wel op het warmste deel van de dag fietsen. Want sinds vandaag is het een stuk warmer geworden. De komende dagen worden temperaturen voorspeld van ver boven de 30 (90F), met onweer in de namiddag, dat wel! De komende dagen doen we dan ook wat kleinere afstanden per dag; we hebben tijd genoeg: meer dan drie weken, om zo’n 350 km af te leggen. Natuurlijk willen we uitgebreid rondkijken in Washington DC – dank voor de suggesties, Monique -, en daarvoor in Gettysburg. En woensdag hebben we een ander Warmshower adres.

Nog een paar fietsdagen dus (6 a 7), met elke dag het ritueel van inpakken, opladen van de fietsen, de metertjes op nul, de kaarten bestudeerd, en op pad; op tijd koffie drinken met heet water uit de thermoskan, de zoete cakejes die we hebben meegenomen uit het hotel, lekker lunchen aan de kant van de weg – soms aan een picknicktafel bij een kerk of een kerkhof – en ’s middags komt dan de gedachte op: hoe laat staan we waar onder de douche?

Tot dusver, Ton, hebben we nauwelijks problemen gehad met de fietsen. Zo af en toe moeten we de kettingen spannen en de remblokjes aandraaien. En Ge d’r achterlicht doet het niet, maar we rijden toch niet in het donker. Laten we hopen dat het daar bij blijft.