‘On to Richmond’

Yesterday we arrived in Richmond, via Farmville and Amelia Court House. We had a very nice meeting with Cal, an avid cyclist from Chesterfield County near Richmond. He offered us cool drinks, sandwiches and some helpful suggestions for our route. Today we walked and cycled through Downtown Richmond, visiting Civil War Musea and the State Capitol. Tomorrow we will continue on US Bicycle Route 1 north to Fredericksburg and further.

‘On to Richmond’, klonk het in het noorden al in het begin van de Burgeroorlog, zowel in de kranten, de politiek en onder de militairen. Het duurde evenwel bijna vier jaar voordat ze dat doel bereikten. Voor ons was het een kwestie van een uur of drie, vanaf de rand van het uitgebreide Suburbia rondom de hoofstad van Virginia. Eigenlijk duurde het langer maar dat had een onverwachte, aardige oorzaak. We werden nl. staande gehouden door een aardige man, Cal, die erg veel belangstelling had voor onze fietstocht en nadrukkelijk vroeg of we mee gingen naar zijn huis vlakbij, voor een heerlijke koele drank, sandwiches en suggesties voor onze verdere route. Nu hadden we een tijdje geleden voor onszelf de lijn uitgezet dat we elk aanbod dat we krijgen als het even kan aannemen. En ook dit was zo’n ‘offer we couldn’t refuse!’
Behalve Cal kwamen we allerlei mensen tegen die naar ons reageerden: mensen die de duim opstaken, even naast ons kwamen rijden met het raam omlaag om ons de standaardvragen te stellen, en hun bewondering te uiten, en meiden die vanuit de schoolbus ons toeriepen: ‘we love your bikes!’
Overigens verraste Cal ons met een cc. van een mail aan zijn fietsvriendengroep over onze onderneming, met de vraag of ze drie keer wilden toeteren als ze ons zien.... We merken het morgen wel.

Afgelopen maandag zijn we vertrokken uit Lynchburg, ook wel bekend als de ‘buckle’ – de gesp – van de Bible Belt. Het is de thuisbasis van televisiedominee Jerry Fallwel. (Was er niet iets met die man?) Het was heerlijk om weer op de fiets te zitten, na drie dagen in zo’n grote auto. We waren weer in de open lucht en onder de mensen. Wie spreekt hier nu automobilisten aan in de VS; dan kunnen ze wel aan de gang blijven...
Voor een deel zijn we via een vierbaans highway (niet te verwarren met de snelweg, de Interstate, waarop fietsers hier verboden zijn), maar ook via de High Bridge Trail, een oude spoordijk die geschikt is gemaakt voor fietsers, voetgangers en paardrijders. Het fietst heerlijk, niet al te zwaar over het halfverharde pad; er zijn geen hellingen en afdalingen; alleen je ziet tussen de bomen – veel kamperfoelie – en rotsen door niet zoveel. Daarnaast hebben we mooie binnendoorwegen gereden en gemerkt dat we in de loop van dinsdag vlakker terrein – en dus minder ‘ rolling hills’ - voor de wielen kregen.
Maandag waren we in Farmville; onder een zeer dreigende onweerslucht waren we net op tijd in het motel. Dinsdag hadden we een hotel – ook toen dreigde er regen aan het eind van de dag – in Amelia Court House. Gisteren kwamen we op de lange afstandsfietsroute US 1, die uit het zuiden van Virginia, langs Richmond naar Washington DC gaat. We zijn als gezegd een paar uur door het rijke Suburbia – zeg maar het Wassenaar of Wageningen Hoog - van Richmond gereden waar 4 tot 10-maal modaal zijn optrekjes heeft. Via de Robert E. Lee Bridge – zeer toepasselijk – zijn we Downtown binnengereden en hebben ons het eerste het beste hotel gegund dat we zagen. We hebben toen voor twee dagen geboekt, zodat we vandaag Richmond konden bekijken.

Vanochtend hebben door de binnenstad van Richmond gelopen en o.a. het State Capitol van Virginia bekeken. Daar was van alles te zien en te lezen hoe Virginia als leidende staat van de Zuidelijken in de oorlog is betrokken en daar berooid en zwaar beschadigd uit kwam. We werden aangespoken door een oudere receptioniste die ons maar wat graag (en uitgebreid!) wilde vertellen wat er in het gebouw allemaal te zien was, inclusief persoonlijke anekdotes over het bezoek van Queen Eilsabeth in 2007, en over het rare zwarte tasje, dat de Engelse koningin altijd bij haar draagt en waar niets anders in zit dan kleine koekjes voor haar hondjes.
Vanmiddag hebben we de fiets gepakt en zijn bij de Tredegar Iron Works geweest, de vroegere wapenfabriek van de Confederates, nu een heel mooi museum. De aardige Ranger vertelde ons dat ze vandaag of morgen een groep Hollandse fietsers verwachten. (Zou dat wellicht komen uit de aankondiging van Cal? Ook dat merken we wellicht.)
En daarna hebben we driftig gezocht naar het Witte Huis van de Zuidelijke regering. Het duurde even voor we dat konden vinden, want het is een (weliswaar groot) huis in een straat met andere oude (grote) huizen maar het ligt helemaal ingeklemd tussen grote gebouwen van een universitair medisch centrum. We konden nog net een klein uurtje in het bijgelegen museum kijken. Tijdens ons sinaasappeltje op de trappen werden we aangesproken door twee heren die ons vroegen of ze ons nog konden helpen en waar we ... affijn, dat snapt de lezer wel! (Wat ons al vaker is overkomen: de mannen geven mij een hand maar Ge niet...)
En dan waren we nog op een brug waar de laatste dagen van Richmond onder Zuidelijk bewind – de stad werd bij het verlaten door de Zuidelijken in brand gestoken – in citaten van betrokkenen op de bruggenleggers stond weergegeven. O.a. een van een zwarte vrouw die sprak: 'I know I am free for I have seen Father Abraham' – een citaat dat in het Nederlands wat lulliger leest dan in het Engels... Na de verovering van Richmond bezocht Abraham Lincoln Richmond en werd aangeklampt door scharen zwarten die tot dan slaaf waren en in goddelijke aanbidding Lincoln aanraakten en toeriepen, en hem daarbij in grote verlegenheid brengend.

Morgen pakken we de US Bicycle Route 1 weer op en gaan we richting Fredericksburg. Daar liggen maar liefst vier slagvelden; we zien wel wat we pakken. De slagvelden rond Richmond, die niet helemaal op de route liggen, laten we ook maar even voor wat ze zijn; ik begrijp uit de gids die we bij ons hebben dat daar niet al teveel is te zien. Zoals we al hebben vastgesteld, de musea geven eigenlijk een veel betere indruk van de ‘carnage and agony of battle’.

Het is tijd voor een klein lezersonderzoek. Ik schrijf deze stukjes met groot plezier, en altijd als ik een PC in een hotel aantref. Maar willen onze volgertjes wel zoveel en zo vaak? Laat ons weten of je bij een nieuw stukje denkt:
a)ach vader, niet weer/meer;
b)best leuk, maar iets minder kan ook wel;
c)ga door; ik lust er wel pap van.

Gegroet van ons beiden. Have a good one!