Wat te doen met de pepperspray?

We are home now for 3 days. It is good to be back home, although we had a fantastic experience with our bicycling expedition through Mississippi, Louisiana, Tennesse, Virginia, Maryland and DC. We are looking forward to digest or process all our impressions in a pleasant way, a prospect for months or maybe for more than a year!

De pepperspray is ongebruikt uit de bagage tevoorschijn gekomen (we hebben geen agressieve honden gezien, of ze ontlopen…). Alle zeepjes en flesjes shampoo die we hadden verzameld hebben we in het laatste hotel achtergelaten. Scheelt gewicht, hielden we ons zelf voor. Beetje raar eigenlijk, de stapel boeken over de Burgeroorlog die we tijdens de reis hebben gescoord, was 33 cm hoog en woog 6,7 kg.
Het was trouwens nog een heel werk om de bagage qua gewicht zodanig te verdelen dat we binnen de marges van het overgewicht bleven; onze handbagage was dus tamelijk zwaar… En de fietsenwinkel in Herndon, bij het vliegveld, zo’n beetje om de hoek, had onze fietsen keurig ‘geboxt’; ze pasten trouwens met moeite in het shuttlebusje dat ons naar het vliegveld bracht. Bagage en fietsen leverden bij het inchecken geen problemen op en we konden daarna rustig lunchen; we moesten overigens wel paspoorten laten zien bij het bestellen van wijn, om aan te tonen dat we ouder waren dan 16…. :). De enige ‘tegenvaller’ bij het vertrek bleek toen we in ons vliegtuig al op weg waren naar de startbaan; het vliegtuig kreeg geen toestemming om te vertrekken omdat in de regio Washington-New York zware onweersbuien zaten.

Dinsdagochtend zijn we Washington uitgefietst. Eerst dwars door de stad, langs de route die we al op ons duimpje kenden: via Maryland Avenue door de wijk Capitol Hill, bij het Capitoll langs alle bewaking de heuvel af, nog een keer stoer over het fietspad midden op Pennsylvania Avenue. Dan over Consititution en Independence Avenues langs de Mall richting Washington en Lincoln Memorials naar Arlington Memorial Bridge en dan de Potomac over. Boven ons vliegt het één na het andere vliegtuig naar Ronald Reagan Airport dat even verderop pal aan de Potomac ligt; Reagan heeft een van de moeilijkste aanvliegroutes in de VS omdat de vliegtuigen de loop van de rivier moeten volgen en niet boven de stad mogen vliegen; ze landen daarom voortdurend bochtjes draaiend.
Dan volgen we uren lang fietspaden door de voorsteden die in Virginia liggen, o.a. weer over de W & OD Trail, de oude spoordijk die inmiddels is omgebouwd tot wandel- en fietspad. En het golft hier weer behoorlijk: hellingen van 7, 8 of soms 9 procent; de rolling hills van Virginia. In de middag bereiken we ons laatste hotel in Chantilly, vlak bij Dulles. Een uur later brengen we onze fietsen weg naar de fietswinkel om ze te laten ‘boxen’. Met het shuttlebusje laten we ons naar het hotel brengen. Het is vreemd, zonder fietsen op de kamer!
Woensdag gaan we naar de dependance van Smithsonian Lucht- en Ruimtevaartmuseum bij Dulles Airport en ’s middags beginnen we met het ritueel van pakken en overpakken, net zo lang tot het gewicht een beetje behoorlijk is verdeeld. Op Schiphol komt NB alle bagage aan! De fietsendozen blijken opengesneden (en weer dichtgeplakt) door de Amerikaanse douane. In het weekend heb ik – heel toepasselijk – de koelhelderwatermuziek van The Fantastic Expedition of Dillard & Clark – een klassieker uit 1968 – opgezet. Heerlijk!

We hebben blijkens het fietscomputertje van Gé, dat we als maatstaf nemen, in totaal 3525 km gereden, ofwel 2200 mijl. We hebben daarbij netto ruim 200 uur op de fiets gezeten. De tocht zelf, dus zonder alle losse rondritjes, berekenen we dankzij ons speciale logboekje – met dank aan Francien en Ton – op 3320 km, ofwel 2075 mijl. In totaal hebben we zo’n 23.500 hoogtemeters geklommen. Van de 90 dagen dat we weg waren, hebben we 64 op de fiets gezeten.

Nu begint de ‘napret’: Allereerst moeten we kijken of we de Paarse Krokodil nog een poot kunnen uitdraaien; die is al met een cheque over de brug gekomen maar daar zijn we nog niet tevreden mee. Overigens mailde vriendin Margaret ons gisteren een verstandig advies: “I hope you can get something from Delta. It just isn't right. But then again, you have better things to do than battle the beast.”
‘The better things’ trekken meer: nog wat teksten maken zoals deze, ruim 2300 foto’s selecteren en bewerken, dingen uitzoeken en nalezen. En wat te denken van de stapel boeken (hoewel ik eerst begin met ‘Klein Nederland’ van Jan Braakman, over WO II in Laren Gld). We kunnen nog tijden teren op de verwerking van alle opgedane indrukken. En we moeten bedenken wat te doen met de pepperspray. Misschien komt die in Europa ook wel goed uit….