De Parkway en de Rolling Hills van Virginia

We are in Bedford VA. Last Sunday we left Galax VA up to the Blue Ridge Parkway. We rode a section of some 100 miles. We stayed in Fancy Gap, Floyd and now Bedford VA. This morning we left the Parkway and went eastwards into the rolling hills of Virginia. The scenery is beautiful but the roads are rather hilly and strenuous to ride. Until now the weather is cloudy but dry. Tomorrow we hope to be in Appomattox VA.

“So you are interested in our Civil War”, zei de baas van het restaurant waar we vanavond hebben gegeten. We zijn in Bedford VA, een klein plaatsje in centraal Virginia. We hebben weer lekker een hotel genomen, geen camping in de nabije omgeving en ook niet echt mooi weer: weliswaar droog en goed op temperatuur, maar bewolkt en dreigend naar regen. Bovendien, de hotels zijn hier niet duur; we betalen omgerekend vaak niet meer dan 60-65 euri per nacht; en doorgaans zijn de bedden hier heerlijk, veel beter dan in Europese hotels.

Afgelopen zondag zijn we vertrokken uit Galax VA, waar we het muziekfestival hebben bijgewoond - hieronder nog een paar waarnemingen daarover. We zijn vandaar de Blue Ridge Parkway opgegaan; die loopt in 464 ml van ergens in North Carolina naar het noorden waar-ie overgaat in de Skyline Drive boven de Shenandoah Valley. We hebben ongeveer 100 ml van de Parkway gedaan. De planning is dat we over een aantal dagen ook nog een stukje van de Skyline Drive doen, maar dat moeten we nog even goed bekijken. Vanochtend - woensdag - hebben we bij Roanoke de Parkway verlaten en zijn oostwaarts gegaan. Was de Parkway al heftig - flinke stijgingen en soms ook niet al te gezellige afdalingen - zonde voor alle opgebouwde energie als je in de remmen moet! - de ‘rolling hills’ (het glooiende landschap) van Virginia zijn ook niet voor de poes, hebben we gemerkt. Ook dan is een hotel met een lekker bad en dito bedden niet te versmaden. En, o ja, we hebben een nieuwe mijlpaal: we zijn gisteren over de 2000 km gegaan.
Gisteren en eergisteren hebben we een aantal fietsers ontmoet: een jonge vent die met zijn vader in een volgauto aan het trainen is voor de wielerrace dwars door America - in juni van California naar Maryland; en twee stellen van twee die een aantal dagen de Parkway deden. Bij zulke ontmoetingen is het geheid stoppen voor een klein praatje.

En onderweg zien we weer veel mensen aan het grasmaaien, vaak op van die zitmachientjes. Een geschoren gazon - wat zeg ik: yard of lawn - is een obsessie voor veel mensen, stellen we vast. Ze laten het gras geen drie kontjes hoog worden hier, nog geen een! En dank zij de regen en het slechte weer van een paar weken geleden groeit het gras als kool. Ik moet nog al eens denken aan de woorden van de oude boerin Vis bij Doornspijk die mij zo’n dikke veertig jaar geleden ooit zei: “Ja, slager (ik hielp toen mijn vader in de slagerij, Bouke), ut gres kump en geet mit roew weer!”

Morgen gaan we naar Appomattox, waar in april 1865 de zuidelijke generaal Robert E. Lee zich overgaf aan de noordelijke generaal Ulysses S. Grant. Vanaf morgen is het qua oorlog elke dag raak, en hoe! (Tot ons misschien ook dat de neus uitkomt, maar dan is er vast wel weer wat anders!) In Virginia is het meest gevochten; bijna de helft van alle veldslagen. We trekken dan nog even naar het oosten om bij Petersburg noordwaarts te gaan. Qua datering van de slagen en belegeringen gaan we in de omgekeerde tijdsvolgorde, min of meer.

Vanmiddag waren we hier in het Visitor’s Center - zeg maar de VVV - van Bedford. Doorgaans zijn die Centers erg goed. Ze hebben alle informatie over overnachtingsmogelijkheden en het personeel is buitengewoon vriendelijk en behulpzaam. Zoals vaak had dit Center een uitgebreide verzameling van hele goede folders over de historie - niet alleen de burgeroorlog maar ook andere periodes. Bijv. de Tweede Wereldoorlog. Er staat hier een monstrueus groot monument, gewijd aan de Bedfordse doden op D-day. Dat omdat Bedford op 6 juni 1944 per hoofd van de bevolking de meeste doden moest betreuren. Dat versterkt mijn indruk dat Amerikanen op een zeer intensieve en voor mij bewonderenswaardige manier met hun geschiedenis bezig zijn. Als ik denk aan het gedonderjaag in Nederland over het Nationaal Historisch Museum dat maar niet van de grond wil komen, kunnen we van de Amerikanen nog wat leren. Al die borden langs de kant van de weg op plekken waar maar iets historisch valt te melden. Niet duur lijkt me, en historie alledaags en overal, niet te vermijden!

Enkele fans hadden in de afgelopen dagen vragen en opmerkingen die een korte reactie behoeven. Neen, wij hebben geen onenigheid onderling; zij die ons kennen zullen dat geen verrassing vinden; wij proberen elkaars wensen zo evenwichtig mogelijk te vervullen en dat gaat prima! Wij hebben ook geen heimwee, noch de heimelijke wens om hier langer te blijven (althans nu nog niet!). We hebben nog een flinke inspanning te leveren maar krijgen daar ook het nodige voor terug. En we kunnen alle indrukken die we nu opdoen en opschrijven op dit moment lang niet allemaal verwerken. We denken dat we nog tijden bezig zullen zijn om dat alles ‘een plekje te geven’ (getver!), nog eens diverse dingen opzoeken op internet, veel te lezen en te verteren. Het plezier is dus nog niet ten einde als we terug zijn.
En ja, Bin Laden is hier nog altijd ‘big news’. We kijken zelden TV, zien soms wat kranten. Indruk is dat de Amerikanen nog steeds erg bezig zijn met de rechtvaardiging van de actie. En ik zag zojuist op CNN dat de Amerikanen geen traan laten over zijn dood. Dat merkten we ook op het festival in Galax, toen een van de sprekers bij een plechtigheid t.g.v. van de herdenking van een verongelukte jongen waaraan het festival was gewijd het publiek vroeg wat het van zijn dood vond. Er stak een groot instemmend gejoel op! Trouwens, op het festival bleek dat de onderstroom onder de bevolking hier niet alleen erg religieus is maar ook ‘patriotic’ We zagen twee keer een vlaggenparade aan het eind van de beide dagen, en de dagen werden ook nog eens begonnen en geeindigd met het Amerikaanse volkslied, the Star-spangled Banner, dat eindigt met de kwalificatie van de VS: ‘home of the brave, land of the free’. Of was het andersom? Ook dat moeten we nog even nakijken; ik vermoed dat de Amerikanen de tekst van het Wilhelmus ook niet zo bij de hand hebben…
Of Galax ook in Nederland zou kunnen? Misschien wel, maar ik heb er niet van gehoord. In Nederland kennen we bijvoorbeeld Pinkpop of Lowlands, e.d. Da’s voor een heel ander publiek, met heel andere muziek. In die zin is het wel uniek wat we hebben meegemaakt.

Zo, nu nog even kijken of we foto’s kunnen plaatsen.

You all take care!

(Wij hebben de tekst goed nagekeken. Maar het zou heel goed kunnen dat de spellingschecker mijn woorden onverwacht in onbegrijpelijke Engelse verandert. Da's dan een leuke puzzle voor onze lezertjes.)