De sterren van de hemel in Galax

We are in Galax VA now, enjoying a two-days old time music, blue grass and gospel festivial, dedicated to a talented banjo player who died last year in a motorbike accident. It is great to see men and women who could be our neighbours or colleagues and especiallys youngsters are playing, as we say in Dutch, playing the stars from heaven. I write this text in a tent on the festival, not knowing when I will be in the opportunity again to write. Tomorrow we we head for the Blue Ridge Parkway, hoping to arrive in Roanoke in the coming days. But first we will of course visit the Blue Ridge Music Centre.

(Dit verslag is later in de middag aangevuld; er schoot me nog het nodige te binnen

Galax VA, 7 mei - De 'VW Boys' - een bandje met oudere mannen die onze buren konden zijn of Wageninse onderzoekers met een onverwachte muzikale hobby, onderbreken hun aanstekelijke optreden voor een 'public announcement'. Denk je dat ze met de zoveelste aanbeveling voor hun nieuwste CD komen. Neen, het is een waarschuwing: dat je beter niet een slaappil gelijk met een laxeermiddel kunt nemen, omdat het anders zo'n bende wordt... Op papier een flauwe grap, maar tijdens zo'n optreden best leuk. Later kopen we een CD van ze; de bandleider vraagt of we cd-speler op de fiets hebben. Of ze niet beroemd wilden worden in Europa? De bandleider: "I'd rather be rich than famous!"
Gisteren zij we in Galax VA aangekomen, 'World's Capital of Old-Time Mountain Music'. Het stadje ligt aan het eind van Hw 58, niet alleen de Jeb Stuart Highway, maar ook 'The Crooked Road; Virginia's Heritage Music Trail'. We zijn hier twee dagen, voor een muziekfestival gewijd aan een vorig jaar bij een motorongeluk omgekomen 18-jarige jongen; hij was niet alleen brandweerman maar ook een getalenteerde banjospeler. Elke groep beweert wel iets met de jongen te hebben gehad; je krijgt de indruk dat-ie inmiddels een halve heilige is hier. Hoe dan ook, het is heel bijzonder hier rond te lopen. De bluegrass muziek komt ons wel ongeveer de neus uit - je moet er van houden; geniet ervan maar met mate, zogezegd. Bluegras is, om met wijlen John Hartford te spreken, instrumentaal in hoog tempo gespeelde muziek met lijzig gezongen teksten, in messcherpe en vaak mooie meerstemmige vocalen. Maar er is er genoeg om zeer van te genieten. Wat te denken van het jongetje, amper de baard in de keel, die zingend en vooral viool spelend los gaat op de Orange Blossom Special. Awsome, amazing!! Een mantra dat we hier vaak horen, maar nu zeer van toepassing. Je ziet hier kinderen die amper hun muziekinstrument kunnen dragen maar in een speciale 'jam tent' zeer geconcentreerd spelen onder leiding van ouderen. Zoals het twaalfjarige jongetje met zijn mandoline, op het podium met zijn zusje op banjo, zijn vader op viool, opa op gitaar en oma op bas, met zichtbaar groot plezier - tong uit zijn mond - de sterren van de hemel speelt. We waren hier al vroeg; dat hadden we de 18-jarige Lisa beloofd. Met haar zusjes, vader en moeder en kleine broertjes zijn ze de eerste act; we spraken haar gisteren. De familie, ouders en 7 kinderen, trekken rond in een grote RV, zijn ruim een jaar geleden vertrokken uit Alaska en treden zo'n 100-150 keer per jaar op, hebben CD's opgenomen in Nashville. Niet top of the bill(en), maar wel aandoenlijk.
En we zien hier mensen die we afgelopen week op de jamsessies ook al zagen; we worden herkend. Zoals door de mollige bassiste uit Fries, of de oudere baas die geconcentreerd de two-step in ijn eentje op de kleine palnkiertjs ten bese brengt. Of de mevrouw die donderdagavond even naast me kwam zitten, vertellend dat ze tien jaar geleden in Nederland is geweest, dat haar nicht Norma Jean aan de sessie meedoet, maar dat ze snel weer weg moet om te bidden voor Amerika - het is tenslotte National Prayer Day. Die extraverte religiositeit hier is wel iets dat me erg bezig houdt: zit het diep - het is overal! - of is het een opzichtige laag vernis? Het zijn vragen, geen oordeel!

We storten ons zo nog even op het festival. Ik zit nu op een laptop in een stand van een kabelprovider. Ik mag zo lang blijven tikken als ik wil. Daar maak ik graag gebruik van. Ik heb zoveel in mijn kop dat ik op schrift wil en ik ben vergeten pen en papier mee te nemen. En tenslotte weet ik niet wanneer ik weer een PC kan aanraken.voor de blog.

We hebben hier een morsig hotel in het centrum van de stad, maar als altijd: de bedden zijn lekker en de douce is goed; en daar gaat het vooral om. En ook Galax is best een leuk stadje, maar ook hier is het centrum stervende, lijkt het wel: winkel aan winkel staat leeg en/of te koop. Morgen gaan we weer op pad. Niet zo heel ver nog - we hebben de afgelopen dagen maar kleine afstanden gereden; we hopen de Blue Ridge Parkway te bereiken. Op dat punt ligt het Blue Ridge Music Centre, waar het nodige te zien en te horen schijnt. Dan hebben we wel genoeg gehad aan mountain music, denk ik. Verderop ligt Fancy Gap waar we hopen te overnachten. Dan wordt het nog even in de bergen rijden, en dan gaan we meer dan tot nu toe los op de Burgeroorlog. Hopelijk staan er ook nog sterren aan de hemel, als ook het weer meewerkt; er wordt weer wat regen voorspeld. Afgelopen week zagen we dat het nieuwe maan is, onze tweede keer hier. Een teken dat we hier al weer behoorlijk lang zijn; vandaag zijn we onze achtste week ingegaan.

God bless y'all!