Warme muziek doet alle kou vergeten

We are in Independence VA. Tomorrow we will go to Galax VA to enjoy all kinds of old time mountain music. We already attended two authentic local jam ssions and we really loved it. After leaving Damascus we went to Grayson Highlands State Park VA, a climb to 4400 ft. We had a hard rain and some snow over there and a freezing cold during the night while camping in our tent. But we had a fine dinner with Carol and Stan, the camp hosts. And Marceia Holland, state park police officer, took us for a ride in the beautiful early morning sun to the top of the park.

"No, honey, I can't even play the radio preventin' not to become static." Ge vroeg de mevrouw achter de counter of ze ook muziek speelde. We waren op een old time music jamsessie in Fries (spreek uit: Frieeess, of Freeze), een dorpje hier vlak bij, waar we heen waren gebracht, en opgehaald door de hulp van de B&B-baas bij wie we logeren. We hebben weer volop genoten van mooie muziek, zeer authentiek gebracht door 'locals' in hun eigen omgeving, zoals in Fries in een morsige oude theaterzaal met tl-licht, zo groot dat massaal de voetjes van de vloer gingen. En gisteren waren we ook bij een kleinere sessie hier in Independence in het sfeervolle oude courthouse; we waren toen met vijf toeschouwers rond elf muzikanten! Vanavond was de zaal veel voller: 50 mensen en maximaal - want niet iedereen doet altijd mee - 20 muzikanten. En vanavond was er 'food & drinks' (het kost werkelijk geen drol hier!); gisteren moesten we het doen met de koekjes van de vaste gast - ze noemen hem de 'cookie-man' - die soms de enige toeschouwer is op de sessies in Independence.
Zo'n jamsessie is heel bijzonder. Iedereen die kan en wil spelen, schuift aan. Er wordt muziek gespeeld uit de oude doos, en die is heel groot. Officieel heet het Public Domain, muziek waarop al lang geen auteursrechten zitten. Het zijn doorgaans instrumentale deuntjes; soms wordt er ook gezongen. Het typische van een jam is dat een nummer heel lang kan doorgaan, totdat de initiatiefnemer het wel genoeg vindt en zijn rechter been optilt als teken dat gestopt moet worden. Met een vrolijk pom-pommerde-pommetje wordt dan een mooi eind aan het nummertje gedraaid. Voor de liefhebbers: het luistert als een stringband; het zijn ook allemaal snaarinstrumenten: gitaar, banjo, mandoline, viool, dulcimers en autoharpen. Gisteravond was het iets beter dan vanavond, omdat toen instrumenten meer om beurten een eigen riedeltje ten beste gaven; dat was vanvond minder het geval. En o ja, Ge heeft vanavond nog meegedaan aan de cakewalk, een soort polonaise over nummerbriefjes op de vloer; wie op het winnende nummer stond als de muziek stopte, kreeg een eigen gebakken cake mee naar huis. En we kregen van de bassiste een prachtige sticker in handen geduwd: "We will no longer be called Hillbilly Rednecks. We will henceforth be known as Appalachian-Americans".
We zijn door de B&B-hulp weer keurig opgehaald; tijdens het half uurtje in de auto zijn we sufgeluld door haar, in haar sappige Southern accent; ze komt uit Georgia waar ze toch nog iets meer zingen in hun praten dan hier. Voor zulke mensen is het hier geen vetpot; mevrouw heeft twee banen en werkt 55 uur per week. Haar moeder van 70 - ook een mooi verhaal - rijdt nog op een grote vrachtwagen, het hele land door.

We zitten dus in een B&B, en ook nog een hele mooie, en helemaal niet duur. Deze prachtige witte villa ligt op een heuvel boven Independence, met een prachtig uitzicht. Het huis is van vlak na de Burgeroorlog, gebouwd door een zuidelijke kolonel die met vrouw en andere familieleden achter in de tuin begraven liggen. We hebben een mooie kamer; ons bed staat in een soort torenerker, met ramen aan drie kanten. En hier in huis hangen niet alleen portretten uit de Burgeroorlog maar liggen ook nog eens de nodige boeken; we zouden langer kunnen blijven.

En koud dat we het hadden
We zijn hier gisteren aangekomen; we hebben er een korte rit van gemaakt want de temperatuur varieerde van 5 tot 12 graden. We kregen eerst een forse afdaling voor de wielen, van bijna 1400 naar 750 meter en daarna behoorlijk op en neer - we zullen weten dat we in de Appalachians zijn! De dag daarvoor hebben we na de Virginia Creeper Trail bijna evenveel geklommen. En straks komt nog de Blue Ridge Parkway en die schijnt ook niet voor de poes te zijn, maar we hebben intussen wel ervaren benen.
Na kamperen in Damascus hadden we ons weer verheugd in een vast dak boven ons hoofd; we dachten dat in state park hutjes (cabins) zouden zijn. Dat bleek een vergissing; we moesten de tent opzetten, na een zware klim. Was de ingang van het park op 1100 meter; het office lag 100 meter hoger en de campground nog eens vier mijl dieper in het park en nog eens bijna 200 meter hoger. Er zijn van die momenten dat je achteraf zegt: dit hadden we beter niet moeten doen, maar dan zit je al in een maalstroompje van kleine beslissinkjes waar je niet meer op terug komt. En hoewel het nog erger werd, waren er ook hele mooie kantjes aan het besluit om toch maar de tent op te zetten.
Nadat de tent stond en we hadden gedouched begon het zwaar te regenen; er zat ook wat sneeuw tussen. Inmiddels waren we door de overburen uitgenodigd te komen eten in hun RV - zo stiekemweg hebben we besloten geen enkele uitnodiging af te slaan zoals onze trouwe lezertjes zullen hebben begrepen. Carol en Stan, beide tegen de 70, bleken de camphosts. Ze hadden besloten het rijden in de RV fors te matigen - die dingen blijken in bergachtige gebieden omgerekend 1 op 2,5 te rijden, en voor veel Amerikanen is dat met de stijgende benzineprijzen inmiddels aardig begrotelijk geworden. Lag vorig jaar de prijs hier nog op rond $ 2,50/gallon (1 gallon is bijna 4 liter), toen we hier aankwamen koste gewone benzine 3,40; inmiddels is dat 3,75 en de Amerikanen krijgen nu al buikpijn bij de gedachte dat de prijs naar $ 5 gaat. Zelfs president Obama vreest voor zijn politeke leven ivm de stijgende benzineprijzen in dit land waar de mensen werkelijk verslaafd zijn aan de auto. Voor het goede begrip: omgerekend naar Europese prijzen zouden ze hier $ 8 moeten betalen (dan ga ik wel uit van de prijs die gold toen we vertrokken; ik ben benieuwd hoe dat nu is).
Enfin, we hadden met Carol en Stan een buitengewoon genoeglijke avond. Ik trof in hem weer een historisch zeer belangstellende, en een echte Civil War Buff die bijv. Gettysburg heeft 'gedaan' door resp. dag 1, 2 en 3 van de slag daar afzonderlijk te volgen. Dat wordt mij wat teveel, denk ik. Ik wil het Ge ook niet aandoen.
Toen we naar de tent terug gingen was het met de regen even wat minder. We mochten van Marceia, de allervriendelijkste police officer van het park, onze tent op de veranda van de even verderop gelegen groepshut zetten. Hadden we toch nog een beetje een vast dak....
We zijn gaan slapen - proberen te ... - met bijna alle kleren aan die we bij ons hebben en nog hadden we het ijskoud. En intussen kwam de regen (en sneeuw) met bakken uit de lucht. De volgende ochtend hadden we scherpe zon op de tent.
Toen ik om 7.40 naar het toiletroom, stond Marceia daar te wachten. Ze had weliswaar vrij maar vond het heel jammer voor ons als we de rest van het park niet hadden gezien terwijl we zoveel moeite hadden gedaan om naar boven te komen. Ondanks de kou kregen we het wel een beetje warm van zo'n lief aanbod. Ze reed ons naar het hoogste punt van het park, waar we na een korte wandeling door een licht besneeuwde en door de zon beglinsterde bomenlandschap liepen naar 5089 ft, voor een prachtig uitzicht op Mount Rogers, de hoogste berg van Virginia, en de Appalachians van North Carolina en Tennessee.

Morgen gaan we weer aan de muziek. Dan gaan we naar Galax, 15 mijl van hier, niet zoveel dus. In Galax hopen we naar een tweedaags muziekfestival te gaan. En zondag trekken we naar de Blue Ridge Parkway, met meteen al het Blue Ridge Music Center. We lusten er zogezegd wel pap van!

Bij voorbaat mijn excuses voor evt. tik- en taalfouten. Mijn geliefde kon dit niet meer nakijken - ze ligt inmiddels op een oor. En daar heb ik intussen ook wel zin in.
Y'all have a nice one!