We gaan (bijna) fietsen!!

Vandaag hebben we doorgepakt! Voor een fors bedrag hebben we ons in vervangende spullen gestoken. Soms niet helemaal wat we bij ons hadden, maar we kunnen het er goed mee doen. Morgen brengt Steve van Outdoors Inc. nog nieuwe fietstassen. En dan kunnen we inpakken en wegwezen. Het weer ziet er voor morgen en de komende dagen goed uit. Niet zo warm als we hadden – maar dat is voor het fietsen niet erg – maar wel meest zonnig en droog. Gisteren was het hier droog en koud, vandaag nat en koud.

Idd. het wordt even kijken hoe het met onze conditie is. We hebben 8 dagen niet gefietst.

Voor ik inga op onze plannen en (gewijzigde) route en nog wat inga op vragen van onze bewonderaars, laat ik nog een keer de Paarse Krokodil langskruipen:
Ik heb het wel gehad met de klantenservice van het hoofdkantoor van Delta: ze weten nauwelijks iets, stellen nu dat de tas niet in Memphis is gearriveerd, doen dde suggestie claims (vvoor bagage en de noodzakelijke xtra kosten die we hebben gemaakt) via hun website in te dienen – terwijl we ze al een speciaal formulier hebben gefaxt – en willen al helemaal niet uitspreken dat je maar nieuwe spullen moet kopen.
Meer vriendelijke hulp, maar uiteindelijk ook zonder resultaat, van de bagagebalie van het vliegveld hier. Die kwamen ineens met de suggestie dat onze vloeistofbrander, met lege flessen, toch problemen zou hebben opgeleverd, door minimale geuren waardoor alarmbellen afgaan... En dat de tas niet in Memphis is gescand.
Onzin, zegt KLM met zoveel woorden. Vannacht heb ik met ze gebeld. De tas is, zeggen ze, op de container naar Memphis meegegaan. Welsiwaar is Delta formeel verantwoordelijk en moeten we voor de afhandeling bij hen zijn, maar ik kreeg telefonisch en per mail het uitdrukkelijke advies niet te wachten en maar nieuwe spullen te kopen. Waarvan akte!, zullen we maar zeggen.
Wat Rob zegt, voelen wij ook wel een beetje: dat de tas nu ineens uit het niets opduikt. Zitten we wel met dubbele spullen.... Moeten we kijken hoe we dat oplossen....

Zondag en maandag kleine 500 mijl (800 km) van hartje Cajunland naar hier gereden. Het verkeer hier is, zelfs in de stad, behoorlijk relaxt. Ondanks dat het hier het ‘land of the free’ is, houdt ieder zich stipt aan de snelheidsbeperking. Op de snelweg (Interstate) is het verkeersbeeld zeer rustig. Dankzij de cruise control (?) rijdt iedereen ongeveer even hard; bumperkleven zie je hier niet. Dus, Hanne, met de Honda gaat het even snel als met de camper of RV met SUV als aanhanger – die zie je hier veel – of een grote truck met oplegger. We hebben er ong. 9 uur, incl. rust, over gereden.

Nog even over de Cajunmuziek. We hebben in 48 uur 6 optredens gezien. Dit is een muziek die je vooral live moet meemaken. De ambiance maakt het twee keer zo leuk. En ja, we hebben (schuchter) meegedanst; ik ben gedwongen door G’e. :) Jan Willem, Amerikanen willen heel graag weten waar je vandaan komt, vandaar dat tijdens een optreden het hele publiek terzake werd ondervraagd. Vandaar!
Wat kennelijk nog niemand is opgevallen, is dat ik bij Steve Riley c.s. sprak over ‘top of the billen’ en daarna over ‘schot in de roos’. G’e zag het direkt; ik kan jullie verzekeren: het was echt een ‘typo’.
Rob, we komen nog met een foto van de dansende 90-ers.

De komende dagen gaan we eerst ca. 175 mijl zuidelijk, via het universiteitsstadje Oxford tot Kosciusko aan de Natchez Trace Parkway. Daar woont een WarmShower die ons heel graag onderdak wil bieden; een offer we couldn’t refuse, zogezegd. Daarna gaan we noordwaarts over de NTP naar Nashville. Maar dat duurt nog even.

Het kan zijn dat na dit verslag het even duurt voor we qua Waarbenjij weer op de lijn zijn. Intussen probeer ik wel te twitteren.