We willen fietsen!!

Het is zondagavond. We zitten in een hotel in Jackson Ms, langs de Interstate naar Memphis. Het is hier gevoelig kouder dan in Louisiana waar we het weekend waren, en ook de dagen daarvoor in het zuiden van Mississippi was het zomers warm. Maar, het lijkt ook hier weer wat beter te worden.

Woensdagochtend zijn we per gehuurde Honda Civic – eerst wennen aan de automaat en gimmicks die onze 16 jaar oude Golf niet heeft – naar het zuiden vertrokken, over Highway 61, langs blueshoofstad Clarksdale – een sneu plaatsje volgens G - heel vervallen, duidelijk veel werkloosheid; stereotyp: je moet het heel ellendig hebben om goede blues te maken, kennelijk – Indianola en Greenville, naar Vicksburg – veel rijker. Daar hebben we de binnenstad, hoog boven Yazoo en Mississippi, bekeken: heel mooi en heel lelijk door elkaar en over het slagveld gereden: een parkachtig landschap met veel monumenten dat natuurlijk geen enkele indruk geeft hoe in 1863 het 47-daags beleg, met veel dood en verderf, is geweest. Daarna via de Natchez Trace Parkway – 2 fietsers gezien, meteen heel veel zin, naar Natchez, ook weer hoog boven Miss.R. Prachtig plaatsje met veel mooie huizen van voor de burgeroorlog – antebellum mansions. Vrijdag Miss. R. overgestoken, Louisiana in, naar Opelousas. Veel armoedige behuizing onderweg, maar altijd het gazon gemilimeterd! In een hotel-casino-paardenrace complex terecht gekomen dat qua concept wel leek op destijds de legendarische (wie weet dat nog? Het is verbrand!) Bonte Wever in Slagharen, maar dan groter.
Zaterdag naar Eunice. In museum mooi optreden gezien van oude Cajun-muzikanten. Onder het publiek aantal mensen uit Quebec (natuurlijk voor de Franstalige muziek) en ook nog 3 andere Nederlanders (niet gesproken). Toen naar een theater waar een live optreden van een Cajunband van jongelui met hun vader – ook heel leuk – werd opgenomen voor radio, tv en internet. En, piece de resistance, een schuurfeest midden op het platteland met Steve Riley & the Mamou Playboys, voor $ 10 pp. Top of the billen! Schot in de roos, meer dan dat. Geweldige band; publiek danste uitbundig.
Alle optredens en activiteiten waren ons uitvoerig uitgelegd door de gastvrouwe van onze l’Acadie Inn, die vergeten was ons te waarschuwen dat ze vanochtend geen ontbijt kon maken omdat ze mee deed aan de jaarlijkse cooking-off, een soort braderie waar het hele dorp voor uitliep. Opnieuw: geweldig! Een optreden, natuurlijk, van een Cajunband. Veel oudere dansende stellen. En hoe? Hoogtepunt: een echtpaar van tegen de 90, schat ik – hij pet op, zij plastic regenkapje – die (naar verhouding dan) dansten alsof de vonken er van af sprongen.

En vanmiddag 250 mijl gereden naar Jackson, relaxt op de cruise control. We hebben New Orleans en de Bayou’s aan de kust laten schieten; een mens kan niet alles willen. We willen op de fiets! We horen nog niets van de tas. Daar gaan we niet op wachten. In Memphis is een grote outdoorzaak waar we alle noodzakelijke dingen denken te kunnen kopen.
Wel korten we de route in, d.w.z. we gaan nu minder ver zuid – omdat we daar al geweest zijn en het niet zo aantrekkelijk is om daar te fietsen – om daarna snel noordelijk te gaan. Zoals ons motto van de Avett Brothers al aangaf.