Met de plantenspuit naar bed

April, 15 - We are in Nashville TN now, spending the weekend. Perfect timing for that. The weather is not so good for cycling. Last Tuesday we left Collinwood TN to ride the Natchez Trace (the dogwood survived the storms) again, to Hohenwald TN. Wednesday we got to Leipers Fork leaving the Trace. And yesterday we arrived in Nashville - a surprisingly bicyclist's friendly town. Until today we had very fine weather for cycling. Everyday we extend our American circle of followers with one or more; there is no day going by without meeting friendly people who are interested in what we are doing, such as Austin the cycle courier from Nashville or the people from Eastend bicycle shop also from Nashville, and Leigh Ann, our WarmShower-host. Yesterdaynight we got already an impression of Broadway, Nashville; tonight and tomorrow we will see more. Sunday we will be heading for Chattanooga.

Het is vrijdag. We zitten in een lekker hotel aan Music Row in Nashville. Hier staan deur aan deur muziekstudiootjes. Staks gaan we Downtown. Morgen ook. Gisteravond zijn we al even op Broadway geweest. Heel druk, deur aan deur cafeetjes met live bandjes. Afgelopen nacht hebben we een leuk WarmShowers-adresje gehad, bij Leigh Ann, een alleenstaande verpleegster van 30 die haar bed voor ons afstond. Heel aardig. Ze is met ons wezen eten en de stad in geweest.
Sinds Collinwood dinsdag hebben we nog twee dagen op de Natchez Trace gefietst, eerst naar Hohenwald en donderdag naar Leipers Fork. Voor wie het wil nakijken, ga naar www.nps.gov en zoek de Natchez Trace Parkway, klik op de kaart. Gisteren zijn we via wat minder en wat meer drukke highways naar Nashville gefietst, nota bene via bike routes en zowaar van de weg gescheiden fietspaden. Opmerkelijk voor hier! (Nu hebben we een hotel voor het weekend; goed getimed want het is even geen echt fietsweer.)
De Trace, om daar nog even op terug te komen, is ook hier wonderschoon; het laatste stuk had sterke hellingen. Zo kregen we vanuit Hohenwald een ferme kuitenbijter voor de wielen: 7% een mijl lang. Dat vergt met enige regelmaat even afstappen en water drinken. Het verschil met de highways is heel groot: het wegdek is strak glad als een biljartlaken; het is er erg rustig: er zijn tijden dat er 10 minuten tussen twee auto's zitten die we zien. We zien het voorjaar in de bomen komen; het groen komt in verschillend tempo, afhankelijk van de boomsoort. En de witte dogwood blijft uitbundig bloeien, zoals de bloemetjes in de berm; eerder hadden we rode 'crimson clover', verderop een zacht tapijt van kleine witte bloempjes. En het dwarrelt van de vlinders. Om de haverklap is er wel een 'historic place', met allerlei uitlegborden, vaak gesponsord. (Het idee dat ik nu krijg dat veel Amerikanen - althans hier in het zuiden - een hekel hebben aan belasting betalen en de Federal Government zien als de grote boeman ver weg; daarentegen besteden ze liever hun geld - in grote mate - aan allerlei sponsorprojecten; zelfs stukken highway kun je sponsoren en dan krijg je er ook een herinneringsbordje bij!)

We hebben deze week niet gekampeerd. Ondanks de strakblauwe dagen waren de nachten koud; er stond een straffe noordenwind. De overnachtingservaringen waren zeer uiteeenlopend. Laten we zeggen dat ze flink hebben bijgedragen aan de rijkdom van ervaringen die we al hadden. Zo kwamen we dinsdag terecht bij een jong meisje van 28 dat maar wat graag gezelschap heeft, al was het wel behelpen... Het meisje werkt hier in een olifantenopvangcentrum en ze was vol van de beesten en haar werk. Een olifantenmeisje dus, zoals we ook paardenmeisjes kennen. Het olifantenmeisje had twee katten en een hond die vrolijk aan het huiselijk verkeer deelnamen, vooral een jonge kitten. We mochten slapen op de uittreksofa. Neen, het jonge katje kon niet worden opgesloten. Om haar van ons lijf en bed te houden kregen we de plantenspuit mee; we hebben er een paar keer naar moeten grijpen. Er zijn van die momenten dat je blij bent dat je weer op de fiets kunt stappen.
Hoe anders was het de volgende dag toen we in Leipers Fork kwamen, een soort yuppengemeenschap met bijbehorende neringdoenden (antiek, snuistereijen, cafeetjes en muziekwinkeltjes). Even dreigden we door te moeten fietsen naar het 10 mijl verderop gelegen Franklin, maar er bleken hier wat Inn's, met B&B. Voor 'seum'n stuuvers' en wat meer hebben we een groot huis gehuurd, van alle gemakken voorzien (die we niet allen nodig hadden); de magnetron wenste ons smakelijk eten. De eigenaresse woonde ook tijdelijk in het huis; we hadden een genoeglijke avond met haar - ze was verrast dat zij net als ik ook in de PR zat. Bovendien heeft zij voor ons ook al weer een boze mail naar de Paarse Krokodil gestuurd. Het gaat het beest nog dun door de broek...

Dank voor alle fanmail. Onze vaste schrijfster Annemiek stelde enkele indringende vragen die een reactie behoeven. Daar gaat-ie, Sweetie:
De Wageningen t-shirtjes dragen we zelf, zo lang mogelijk, tot ze wat gaan ruiken. Dan gaan ze in de was, mogelijkheden genoeg. We hebben wel wat plaatjes van indrukwekkende RV's maar eigenaren op de treeplank, dat kunnen we niet meer regelen. En wat dat recht op zelfverdedinging betreft, daar hebben we niet veel van gemerkt. Ja, bij de WalMart kun je wel proppenschieters kopen, maar met mijn lekenogen lijkt me dat spul voor losers; daar wil je niet mee gezien worden. Bovendien, over onze banden maken we ons in dit geval geen zorgen. Soms zien we wel dat er druk op verkeersbordjes is geschoten, maar wel met zwak spul want ze veroorzaken nauwelijks gaten. En zichtbare wapens zien we alleen aan de onderkant van de dikke buik van de sheriff of van andere koddebeiers. En dan nog over de slagvelden: ja die worden wel degelijk nog gebruikt, voor zgn. re-enactments. Volwassen kerels gaan in grote getale bloedserieus zo waarheidsgetrouw mogelijk een slag naspelen, in historische uniformen. Wij spraken iemand die daaraan had meegedaan: eenmaal in uniform geldt ook voor deze mannen de militaire discipline!

De fietsen houden zich prima. Deze week knipperde een tekentje op mijn computertje dat de fiets een beurt moest hebben. Hoeft niet, dankzij de goede zorgen van Jan en Marcel van Rein Veenendaal Fietsen. Bedankt, jongens! De Rohloff-naaf is bovendien een uitkomst. Onderweg heb je nog wel wat tijd voor nadenken; zo berekende ik dat we gauw 1500-2500 maal per dag schakelen, en soms meer als het wat op en af gaat. Vandaag hebben we bij een leuke fietsenzaak o.a. onze banden op goede spanning laten brengen. Al het personeel stond bewonderend om ons heen en maakte foto's met de smartphones.

Zondag gaan we ZO, naar Chattanooga. Iedereen zegt dat dat een mooie stad is.